Kinderen. Ik ben dertig. En begin in mei met een leuke nieuwe baan, waarbij ik, eerlijk is eerlijk, er ook iets op vooruit ga financieel en qua werk-privé balans. Ik ben met mijn rijbewijs bezig. En mijn vriend en ik hebben steeds beter voor ogen wat voor huis we zouden willen en waar. Zodat we hopelijk volgend jaar kunnen verhuizen van ons huurappartement in Amsterdam naar een volwassen koophuis met tuin in de buurt.
En dan begin je over kinderen na te denken. Althans, zo voelt dat voor mij wel. Want dán zou ik er misschien klaar voor zijn. Alles op de rit. Ik ben niet meer die onzekere tiener/puber, maar een stabiele en tevreden vrouw. Een kind kan komen. Daar gelaten dat we nog niet weten of we biologisch gezien kinderen kúnnen krijgen natuurlijk.
Maar het is wel een gek moment in de tijd. Waarin ik me/wij ons nu bevinden. We moeten toch wel binnen nu en, zeg vijf jaar kiezen. En dat is wel erg dichtbij. Ik zou op zich wel moeder willen worden. Op zich, want ik ben nog wel een beetje huiverig of ik mijn leven dan nog wel leuk vind. Want ik ben nu best tevreden met al mijn vrije tijd en opties die ik heb. Maar toch voelt het wel alsof ik een goede moeder kan zijn. En we veel lol kunnen hebben, juist met een kind erbij.
Dus. Kinderen. Of eigenlijk, kind. Vroeger zei ik altijd dat ik wel twéé kinderen wilde. Want het is zielig en ook niet goed als een kind geen broers of zussen heeft. Maar ja, ik ben zelf ook niet anders gewend, met een zus, dus dat is wat ik ken. Mijn vriend is enig kind. En met hem gaat het ook prima. En in deze tijd, want laten we wel wezen: er zijn oorlogen en een klimaatcrisis aan de gang, is het misschien ook niet verstandig veel kinderen op aarde te zetten. Is het eigenlijk vrij egoïstisch om kinderen te nemen, als hun toekomst er misschien niet zo rooskleurig uit ziet.. (?).
Eén kind dus, over 5 jaar, misschien.
Kan jij hierover meepraten? Ik hoor graag van je!
