Op het moment ben ik helemaal in de ban van het inrichten van ons huurappartement. Ik zou nog zoveel meer willen doen met dit lichte huisje op de zesde verdieping in Amsterdam. Maar mijn budget is niet zo groot. Zeker niet wetende dat dit een huurappartement is. En we toch wel binnen 5 jaar een koophuis willen. Dus, keuzes maken en ook okay zijn met iets goedkoper, iets niet, iets minder mooi.
Een decoratiedilemma. Want, ik ben best een huismus. Ik wankel tussen het knus maken in mijn huis en zo elke keer geluksmomentjes hebben, en mijn geld in mijn zak houden en sparen voor een droomhuis én inrichting. Aan de ene kant denk ik dat het slim is juist nu in mooie meubelen en accessoires te investeren, zodat we die mee kunnen nemen naar ons nieuwe huis. Aan de andere kant kan het zomaar zo zijn dat die meubelen niet in het nieuwe huis passen.
Hmmmm.. Ach, zo moeilijk is het eigenlijk niet. Het is nou ook weer niet zo dat we nu zomaar duizenden euros hebben liggen om allerlei meubelen van te kopen. Dus ik kan toch niet helemaal losgaan. Wel heb ik gemerkt dat ik het een goede ervaring vind om een huurappartement in te richten. Want ik weet nu ook beter wat ik wel en niet in een koophuis zou doen, waar je waarschijnlijk langer blijft wonen én/of meer geld in wil investeren.
Wij hebben bijvoorbeeld alles geschilderd hier. Tot deze maand, toen ik ineens behang kocht voor in de gang, want ik wilde een warmer welkom creëren. En nu merk ik dat ik behang toch leuk vind. Of de plakplinten die we op de vloer hadden, en die ik er deze week agressief uit heb getrokken. Nee. In ons toekomstige koophuis doe ik mooie hoge muurplinten. Dat lijkt me dus wel heerlijk. Met een schone lei beginnen. En al die basisdingen meteen goed doen.
Het komt er dus eigenlijk op neer dat het helemaal perfect is zoals het is. Want stukje bij beetje zonder te veel geld uit te geven wordt ons huurappartement knusser. En tegelijkertijd ervaar ik wat ik wel en niet in ons toekomstige koophuis wil toepassen. Niks verloren, wel wat gewonnen. Een dilemma waarbij ik niet eindig in een keuze voor het een of het ander, of een compromis, maar een geheel nieuwe positieve uitkomst. Lekker bezig, Max!
