Een, waarschijnlijk iets te lange, levensupdate van mij. Ik vind het leuk om te horen of dit herkenbaar is, adviezen die je wellicht hebt, of als je gewoon mee wilt praten.
September en oktober zijn écht mijn favoriete maanden. De zomerdrukte is voorbij en alles wordt weer rustiger. Het fletse van de zomer neemt af en de natuur krijgt weer meer kleur en geur. De lucht voelt schoner en frisser. En dan zijn er nog die heerlijke Indian Summer nazomer dagen. Of juist die eerste herfstige dagen, goed voor een hete kop thee en een filmpje op de bank.
Het is vandaag woensdag 9 oktober. Mijn vrije dag van werk. Ik typ dit, zittend op mijn gele bank, Americano koffie voor mijn neus, Radio 2 zachtjes aan, en onze schoonmaker is in de gang aan het stofzuigen. De zon piept af en toe voorbij de wolken naar binnen. En de bomen die ik vanaf mijn balkon kan zien kleuren al aardig oranje en bruin.
Tel je zegeningen zou je zeggen, wat hierboven staat klinkt best goed in theorie. Maar toch zit ik hier met een soort zenuwachtig gevoel overal in mijn lijf. Libelles die zachtjes rimpelingen veroorzaken in mijn binnenste. Zo verwoord voelt het toch het meest kloppend. Want ja, er heerst onrust.
Ik geloof wel dat we energie delen. Met alles en iedereen om ons heen. En hoe dichterbij de energie, hoe meer het ons beïnvloed. Het lijkt wel of meer mensen om mij heen deze onrust voelen. Is het de overgang van de zomer naar de herfst, en het weer dat veranderd? Zijn het de oorlogen en toestanden in de wereld? Of zijn het heel veel persoonlijke oorzaken bij elkaar?
Gister kwam het op mijn Instagram-tijdlijn voorbij:
“Je wordt altijd het meest op de proef gesteld vlak voordat een grote levensverandering plaats gaat vinden. Er is een doorbraak op komst.”
Daar geloof ik graag in. Want beetje bij beetje voel ik me steeds meer ‘de oude ik’. Daarmee bedoel ik niet dat ik een stapje terug zet. Ik bedoel de ontwikkelde, volwassen ik, maar wel met de originaliteit en energie van vroeger.
Stom voorbeeld, maar ik ben deze week weer begonnen met ‘s ochtends havermoutpap eten. Dat was jarenlang mijn standaard ontbijt. Totdat ik las dat het je moe kan maken, vooral vrouwen, en ik me inderdaad steeds vaker moe voelde. En toen begon de struggle met wat ik dán ‘s ochtends moest eten. Want ik moest wat anders. Meteen alweer een onrustig momentje in de ochtend, omdat ik niet mijn vertrouwde routine kon volgen, maar moest nadenken over wat ik wilde eten. Tsja, autism-much?? Deze week was ik er blijkbaar na die paar jaar klaar mee: “ik eet weer gewoon havermout!”, vond ik.
Er spelen nog meer goede dingen, mogelijke “doorbraak” dingen. Zoals eindelijk mijn droom realiseren en stap voor stap toe te werken naar het leven dat ik voor ogen heb.
En dan zijn daar de moeilijkheden.
Ik heb er al eerder over geschreven, de ziekte van mijn vader. Het is progressief, en er zijn geen medicijnen of behandelingen mogelijk. Hoop houden of er aan werken heeft dus eigenlijk geen nut. En wat heb je als mens als je geen hoop meer hebt? Vorig weekend is hij (weer) gevallen en heeft hij zijn heup gebroken. Daarvoor moest hij geopereerd worden: onder narcose en een volledig nieuwe heup.
Een routinebehandeling, maar zeker in zijn staat daardoor niet minder spannend. En er komt nog veel meer bij kijken. Het idee dat hij alleen zijn uren moet doorbrengen in een ziekenhuiskamer. Waarbij hij zijn geliefde maar 2 uur per dag mag zien, tijdens het bezoekersuur. Op 2 uur reizen van ons vandaan. Het idee dat hij nog weken, intern, moet revalideren. Het is nog láng niet voorbij.
Mijn zus heeft het ook zwaar. En mijn moeder. Om je gezin zo te zien is ook zwaar. En ik voel me de jongste dochter: het zonnetje in huis, de brenger van vrolijkheid en lichtheid. Maar soms gaat dat gewoon even niet.
Pffff.. Dat is het enige wat ik van het weekend kon uitbrengen. Pfff..
Ach, ik wil het uiten, maar aan de andere kant ook gewoon helemaal niet over praten. Want ik word er wel huilerig van. En zo heb ik me al héél lang niet meer gevoeld (lees: sinds mijn puberhormonen niet meer).
En dat is ook begrijpelijk. En het mag er ook zijn. En de mensen om mij heen hebben er ook begrip voor. Maar het neemt het niet weg. “We nemen het zoals het is”. En meer kunnen we nu niet doen.
Daarbij komt ook nog dat ik in de laatste maand van mijn rijlessen zit. Want ja, deze 31 jarige gaat, hopelijk, éindelijk haar rijbewijs halen. Over precies een maand is mijn praktijkexamen. Alleen door het woord gieren de zenuwen al door mijn lijf. Stom hea? Ik denk namelijk dat zodra ik mijn rijbewijs heb, de rijlessen al gauw maar als een klein momentje uit mijn leven gaan voelen.
Wel kijk ik zó uit naar de opluchting die ik ga voelen na de zin “je bent geslaagd”. En extra leuk is dat ik eind november een lang weekend naar Kopenhagen ga met mijn vriend. Kunnen we het meteen vieren en kan ik het mooi afsluiten.
Dus, duim je voor me? Dan gaan we met elkaar voor die positieve doorbraak vanaf november!
